Een levensloop (9)
9. Liefde dus...
Al zag ik vrouwen niet meer als tere, met het grootste respect te behandelen wezens maar, na alles wat ik meegemaakt had, als onverbiddelijke jagers die niet rusten voor ze hun prooi beet hebben, ik zag ze ook niet als gebruiksvoorwerpen.
Ik zei reeds dat ik van nature serieel monogaam ben maar bovendien had ik het afschrikwekkend voorbeeld van mijn vriend-collega nog fris in het geheugen. De ene dag twee lieven, de volgende dag geen meer.
Er zat dus niets anders op dan de keuze te maken... niet zomaar tussen twee vrouwen maar bovendien tussen pure seks en romantische liefde. De ene was getrouwd en neuriënde vrolijk met me mee dat ze enkel seks wou en geen liefde, de andere was een jong meisje die enkel liefde wou maar geen seks want ze wou als maagd in het huwelijksbootje stappen...
Ik koos voor het tweede... en dat met die seks viel nog best mee ook... zowat alles was mogelijk tijdens de weekends dat we samen waren, behalve penetratie... maar gezien mijn orale voorkeur was dat een mineur probleem.
Met Jeannine viel het ook onverhoopt best mee... in plaats van zich verongelijkt, afgewezen te voelen wenste ze me veel succes, ze wist immers net als ik dat een hechte relatie er tussen ons niet inzat...ontdekking zou immers onvermijdelijk leiden tot mutatie naar de verst van elkaar verwijderde garnizoenen... rangen en standen moesten gerespecteerd worden.
We deden kalmtjes aan verder wat mannen en vrouwen zoal doen als ze BDSM adepten zijn maar daaraan kwam na een tweetal maanden een abrupt einde... Niet door mij of Jeannine maar door Micheles pa. Die zag dat de vrijage ernstig was maar zag zijn dochter nog zomaar niet vertrekken naar Duitsland dus greep hij in. Met zijn relaties bij de Generale Staf in Brussel was zijn doel na enkele koffies en, heu..., meerdere andere drankjes, bereikt. Letterlijk tussen pot en pint werd een officier die nog helemaal niet aan mutatie toe was tegen alle geplogenheden in gemuteerd, zonder een woordje uitleg uiteraard, een bevel van een generaal dient uitgevoerd zonder “ hoe en waarom”.
Zelf vernam ik het pas toen ik zonder ogenschijnlijke reden onmiddellijk bij de Korpscommandant gesommeerd werd.
De blik en houding van de personeelsdirecteur (S1 voor de kenners) sprak al boekdelen, verwarring, onbegrip en zelfs een vleugje medelijden. Terecht zo bleek. Er was een echte krijgsraad aan de gang in het bureau van de korpscommandant... de tweede in bevel en de korpsadjudant stonden er bedremmeld bij, en enige die zat (achter zijn bureau, niet in de zithoek zoals gebruikelijk bij stafvergaderingen) was een roodgloeiende korpscommandant die me onmiddellijk toebeet, nog voor ik deftig had kunnen groeten : “Wat is dat hier” (geen vraag maar een uitroep) terwijl hij heftig met een bericht wapperde.
Toen ik, waarheidsgetrouw antwoordde dat ik dat niet wist ontplofte hij helemaal. Ik was een lafaard, een onderkruiper, ik had buiten ieders weten om mutatie gevraagd middels connecties bij de Generale Staf, had meerdere bevelsniveaus over de kop gesprongen, de operationele waarde van de eenheid in gevaar gebracht... noem maar op, alle zondes Israëls plus nog een tiental er bovenop... uiteindelijk vernam ik dat ik binnen de 14 dagen naar Gent zou muteren. Het commando van de Strijdkrachten in Duitsland wist ook van niets en was nu ijlings een plaatsvervanger voor mij aan het zoeken want normaal werden mutaties maanden op voorhand ingepland en medegedeeld.
Ik was echt verbouwereerd, mocht zeggen wat ik wou... niemand geloofde me... en vloog buiten uit het bureel van de Korpscommandant.... het zou nooit meer goedkomen tussen ons... Zelfs de S1 en de korpsadjudant, traditionele drinkebroers van me, vroegen me terwijl we de consternatie in beleidsaanpassingen probeerden om te zetten hoe ik in 's hemelsnaam zoiets had kunnen doen... met hun kwam het gelukkig na enige dagen wel nog goed.
Een zeer verwarde, maar gelukkig korte, tijd brak aan. Michelle wist van niets, het personeel bekeek me of bewonderend of afwijzend maar steeds verbouwereerd, vrienden wilden uitleg die ik hun niet kon geven, de verhuis van Duitsland naar België moest geregeld worden en ik moest mijn diensten over geven aan een opvolger die nog niet gekend was...pas drie dagen voor mijn vertrek dook hij, verre van gelukkig want ook zijn leven was bruusk overhoop gegooid, op. Begin er maar aan.
De enige die er bijna glimlachend op reageerde was Jeannine... ze zei gewoon “Als afscheid wil ik een kind van je, nu kun je me dat niet meer weigeren...” Of dat zo was laat ik in het midden maar het hielp zeker niet de roddels te doen verstommen toen ze hem een negental maanden later Eric noemde.
In Gent waren ze ook al niet laaiend enthousiast met mijn komst. Het was uitgesloten dat een officier mutatie zou doen naar dat verre Duitsland omdat ik zo nodig... dat ze daar hun plan trekken... je ziet de reacties wel... ik werd er dus ontvangen met de nodige argwaan (het oog van de Generale Staf), afgunst (die regelt zomaar effe zijn eigen carrière) en eerbied (zo iemand kun je maar beter te vriend houden). Ach, alles gaat voorbij, ook dit, na enkele maanden was ik weer in mijn normale doen en kon ik weer verder werken aan mijn toekomst...
Tip voor de jongere lezer:
kijk ook eens naar de relaties van de ouders als je met een meisje wil gaan vrijen... het bespaart je verrassingen.
Al zag ik vrouwen niet meer als tere, met het grootste respect te behandelen wezens maar, na alles wat ik meegemaakt had, als onverbiddelijke jagers die niet rusten voor ze hun prooi beet hebben, ik zag ze ook niet als gebruiksvoorwerpen.
Ik zei reeds dat ik van nature serieel monogaam ben maar bovendien had ik het afschrikwekkend voorbeeld van mijn vriend-collega nog fris in het geheugen. De ene dag twee lieven, de volgende dag geen meer.
Er zat dus niets anders op dan de keuze te maken... niet zomaar tussen twee vrouwen maar bovendien tussen pure seks en romantische liefde. De ene was getrouwd en neuriënde vrolijk met me mee dat ze enkel seks wou en geen liefde, de andere was een jong meisje die enkel liefde wou maar geen seks want ze wou als maagd in het huwelijksbootje stappen...
Ik koos voor het tweede... en dat met die seks viel nog best mee ook... zowat alles was mogelijk tijdens de weekends dat we samen waren, behalve penetratie... maar gezien mijn orale voorkeur was dat een mineur probleem.
Met Jeannine viel het ook onverhoopt best mee... in plaats van zich verongelijkt, afgewezen te voelen wenste ze me veel succes, ze wist immers net als ik dat een hechte relatie er tussen ons niet inzat...ontdekking zou immers onvermijdelijk leiden tot mutatie naar de verst van elkaar verwijderde garnizoenen... rangen en standen moesten gerespecteerd worden.
We deden kalmtjes aan verder wat mannen en vrouwen zoal doen als ze BDSM adepten zijn maar daaraan kwam na een tweetal maanden een abrupt einde... Niet door mij of Jeannine maar door Micheles pa. Die zag dat de vrijage ernstig was maar zag zijn dochter nog zomaar niet vertrekken naar Duitsland dus greep hij in. Met zijn relaties bij de Generale Staf in Brussel was zijn doel na enkele koffies en, heu..., meerdere andere drankjes, bereikt. Letterlijk tussen pot en pint werd een officier die nog helemaal niet aan mutatie toe was tegen alle geplogenheden in gemuteerd, zonder een woordje uitleg uiteraard, een bevel van een generaal dient uitgevoerd zonder “ hoe en waarom”.
Zelf vernam ik het pas toen ik zonder ogenschijnlijke reden onmiddellijk bij de Korpscommandant gesommeerd werd.
De blik en houding van de personeelsdirecteur (S1 voor de kenners) sprak al boekdelen, verwarring, onbegrip en zelfs een vleugje medelijden. Terecht zo bleek. Er was een echte krijgsraad aan de gang in het bureau van de korpscommandant... de tweede in bevel en de korpsadjudant stonden er bedremmeld bij, en enige die zat (achter zijn bureau, niet in de zithoek zoals gebruikelijk bij stafvergaderingen) was een roodgloeiende korpscommandant die me onmiddellijk toebeet, nog voor ik deftig had kunnen groeten : “Wat is dat hier” (geen vraag maar een uitroep) terwijl hij heftig met een bericht wapperde.
Toen ik, waarheidsgetrouw antwoordde dat ik dat niet wist ontplofte hij helemaal. Ik was een lafaard, een onderkruiper, ik had buiten ieders weten om mutatie gevraagd middels connecties bij de Generale Staf, had meerdere bevelsniveaus over de kop gesprongen, de operationele waarde van de eenheid in gevaar gebracht... noem maar op, alle zondes Israëls plus nog een tiental er bovenop... uiteindelijk vernam ik dat ik binnen de 14 dagen naar Gent zou muteren. Het commando van de Strijdkrachten in Duitsland wist ook van niets en was nu ijlings een plaatsvervanger voor mij aan het zoeken want normaal werden mutaties maanden op voorhand ingepland en medegedeeld.
Ik was echt verbouwereerd, mocht zeggen wat ik wou... niemand geloofde me... en vloog buiten uit het bureel van de Korpscommandant.... het zou nooit meer goedkomen tussen ons... Zelfs de S1 en de korpsadjudant, traditionele drinkebroers van me, vroegen me terwijl we de consternatie in beleidsaanpassingen probeerden om te zetten hoe ik in 's hemelsnaam zoiets had kunnen doen... met hun kwam het gelukkig na enige dagen wel nog goed.
Een zeer verwarde, maar gelukkig korte, tijd brak aan. Michelle wist van niets, het personeel bekeek me of bewonderend of afwijzend maar steeds verbouwereerd, vrienden wilden uitleg die ik hun niet kon geven, de verhuis van Duitsland naar België moest geregeld worden en ik moest mijn diensten over geven aan een opvolger die nog niet gekend was...pas drie dagen voor mijn vertrek dook hij, verre van gelukkig want ook zijn leven was bruusk overhoop gegooid, op. Begin er maar aan.
De enige die er bijna glimlachend op reageerde was Jeannine... ze zei gewoon “Als afscheid wil ik een kind van je, nu kun je me dat niet meer weigeren...” Of dat zo was laat ik in het midden maar het hielp zeker niet de roddels te doen verstommen toen ze hem een negental maanden later Eric noemde.
In Gent waren ze ook al niet laaiend enthousiast met mijn komst. Het was uitgesloten dat een officier mutatie zou doen naar dat verre Duitsland omdat ik zo nodig... dat ze daar hun plan trekken... je ziet de reacties wel... ik werd er dus ontvangen met de nodige argwaan (het oog van de Generale Staf), afgunst (die regelt zomaar effe zijn eigen carrière) en eerbied (zo iemand kun je maar beter te vriend houden). Ach, alles gaat voorbij, ook dit, na enkele maanden was ik weer in mijn normale doen en kon ik weer verder werken aan mijn toekomst...
Tip voor de jongere lezer:
kijk ook eens naar de relaties van de ouders als je met een meisje wil gaan vrijen... het bespaart je verrassingen.
3 年 前